In 2017 zag ik het helemaal voor me: 'Moonchild Coaching' zou mijn praktijknaam zijn en ik zou kinderen ondersteuning op maat gaan bieden op sociaal-emotioneel gebied (gespecialiseerd in hoogsensitiviteit). Het mocht vooral laagdrempelig zijn en voor mij klonk de naam 'coaching' ook laagdrempelig. Ik noemde mezelf dus 'gewoon kindercoach' bedacht ik.
Ik zou tijdens de sessies via gesprek, spel en oefeningen aan persoonlijke doelen werken en ruimte bieden voor verwerking en verkenning.
Het zou wel mooi zijn als een kans op vergoeding mogelijk was voor m'n cliënten en ik had niet voor niets de nodige diploma's gehaald om voor erkenning in aanmerking te komen. Dus ik deed wat nodig was, vroeg lidmaatschap aan bij een beroepsvereniging en werd na heel wat 'papierwerk' toegelaten. Nu na vier jaar ervaring, is het echter tijd voor een nieuwe wending...
Coach? Dat gaat 'm niet worden
Even terug in de tijd (2017) toen ik net toegelaten was tot de beroepsvereniging...
Al gauw kreeg ik een telefoontje van ze: 'Als je (gedeeltelijk) vergoed wil worden, zal je je bedrijfsnaam moeten veranderen. Daar mag geen 'coaching' in voorkomen. De titel die je dient te gebruiken is 'natuurgericht of natuurgeneeskundig therapeut' en geen (kinder)coach.
Dat was even slikken... ik had alles al uitgedacht, een logo met naam ontworpen, een website, domeinnaam etc.
Nou, dat mocht ik dan allemaal gaan veranderen! Pff... en ik vond 'Natuurgericht Therapeut' eigenlijk te zwaar of te vaag klinken voor wat ik wilde doen.
Om een lang verhaal kort te maken: 'Moonchild Coaching' werd 'Lieve Maan' en ik profileerde me vanaf dat moment dus als 'Natuurgericht Therapeut'. Telkens als iemand vroeg wat ik deed, kreeg ik dan uiteraard vragende gezichten en een verzoek om uitleg van wat dat precies inhoudt...
'Ja... zucht, vergelijk het maar met een kindercoach. Het moest alleen een andere naam hebben.'
Dat is wat ik eigenlijk wilde zeggen, maar ik probeerde het zo goed mogelijk uit te leggen aan de zoveelste persoon.
Naam van het beestje
Vier jaar lang werkte ik dus als Natuurgericht Therapeut met veel liefde in mijn praktijk en zag ik regelmatig cliënten die bij mij aan het juiste adres waren, maar soms ook cliënten die toch via de huisarts doorverwezen mochten worden voor ander soort ondersteuning.
Het mag duidelijk zijn: evenals coaching is ook natuurgerichte therapie niet altijd voldoende toereikend indien er sprake is van ernstige psychische klachten. Het gaat in beide gevallen om aanvullende (complementaire) zorg.
Een therapeut is ook geen GZ-psycholoog, psychotherapeut en al helemaal geen psychiater. Ik heb o.a. een diploma psychosociale basiskennis, maar dat is zoals de naam al aangeeft vooral een basis. Diagnoses mag ik sowieso niet stellen (dat zou ik ook niet willen) en kan ik dus ook niet uitsluiten.
Uiteraard heb ik in een aantal gevallen waarbij ik moest doorverwijzen, wel heel goed aanvullend kunnen blijven ondersteunen naast het reguliere traject en heeft die andere insteek vaak ook een gunstig effect gehad.
Natuurlijk was ik blij als ik iemand verder kon helpen en maakte de naam waaronder ik dat deed niet veel uit, maar ergens voelde die term 'Natuurgericht Therapeut' niet helemaal passend. Ik probeerde of 'Holistisch Therapeut' dan beter paste, maar ook dit vond ik ergens wat vaag blijven.
Later kwam ik termen tegen als 'hsp coach' en 'energetisch kindercoach' en dacht ik... tja, het past ergens allemaal beter bij wat ik doe. Sowieso is het lastig in een titel te vangen. Ik pas meerdere disciplines toe en heb meerdere bijscholingen gevolgd. De ene keer werk ik meer energetisch, de andere keer weer meer met spel-, gesprekstechnieken of via creatieve verwerking. De ene keer heeft het meer een coachend karakter, de andere keer meer therapeutisch (uiteindelijk komt het vrij dicht bij elkaar in de buurt).
De beroepsvereniging stuurde op een bepaald moment een nieuwsbrief met daarin een aankondiging dat we in de toekomst 'Batc Therapeut' mochten heten. Ja... ik zag gelijk nog meer vraagtekens op gezichten verschijnen als ik mezelf als zodanig zou voorstellen.
Eigenlijk is het belangrijkste dat mensen bij wiens behoefte je mogelijk aan kunt sluiten, je weten te vinden.
Dat er een goede klik is, een vertrouwelijke band en ruimte voor co-creatie.
Daar gaat het vooral om.
Weerstand
Op een bepaald moment was het ook tijd voor de visitatie van mijn praktijk (een soort controle/audit vanuit de beroepsvereniging om na te gaan of je aan de kwaliteitseisen voldoet). Ondanks dat ik er vooraf erg tegenop zag, was het -moet ik eerlijk zeggen- een prettige ervaring met een super vriendelijke en begripvolle dame. Ik ontving naast gelukkig veel lof, hier en daar nog wat tips. Toch opende het vooral ook mijn ogen voor een steeds groter wordende behoefte aan meer vrijheid in de identiteit van mijn praktijk en de manier waarop ik me profileer.
Het lidmaatschap bij een beroepsvereniging bracht me vooral in mijn opstartjaren veel houvast (richtlijnen en templates voor dossiervoering, info rondom wet en regelgeving en automatische aansluiting bij een wettelijk verplichte klachtenregeling en bij een BAV). Daarnaast mogelijk ook een soort van 'betrouwbaarheidskeurmerk' voor cliënten.
Zo'n lidmaatschap vraagt echter jaarlijks een flinke financiële investering en daarnaast zijn er dus ook een aantal eisen.
Een aantal best begrijpelijk en een aantal waarbij ik steeds meer weerstand begon te voelen zoals:
- Een intervisiegroep moeten vormen met mensen binnen dezelfde beroepsvereniging
Ik wilde best aan intervisie doen, maar dan wel met mensen met wie ik voldoende overeenkomsten op werkgebied heb, een klik voel en die binnen redelijke afstand van mij wonen;
- Volgens de natuurgerichte principes werken en dit op een bepaalde manier uitleggen op mijn website
Dat was in het begin niet zo'n probleem, ik vond die principes ook terug in mijn werk en kon er een goede eigen invulling aan geven; totdat de regels werden aangescherpt en bleek dat dit op een meer uniforme manier moest worden uitgelegd, daar kon ik me niet meer helemaal in vinden;
- Ieder jaar bijscholingen moeten volgen bij uitsluitend door de beroepsvereniging aangewezen instituten;
Dit was in het begin ook niet zo'n probleem, maar na de zoveelste bijscholing bij een geaccrediteerd instituut merkte ik dat ik wel even 'genoeg' had gestudeerd en best een jaar mocht overslaan. Daarnaast leek een bijscholing elders mij soms kwalitatief beter of zinvoller... maar ja, dit was dan weer niet geaccrediteerd.
- Als klap op de vuurpijl: de boodschap dat mijn consulten sowieso bijna niet meer vergoed worden.
Op één grote maatschappij na, gaan alle verzekeringsmaatschappijen er sinds 2022 vanuit dat jeugdzorg vanuit de gemeentes geregeld en bekostigd wordt. Over de wachtlijsten hebben ze kennelijk niet nagedacht, die knappen uit de voegen. Maar ja... op papier heeft ieder kind er recht op dus aanvullende psychosociale zorg voor jeugd is opeens overbodig of mogen ouders dus sowieso uit eigen zak betalen. (???)
Hier kan de beroepsvereniging niet direct heel veel aan doen, maar het jammere is... dit nieuws hebben zij nooit gecommuniceerd, noch laten weten of ze er iets mee doen. Ik kwam er toevallig zelf achter.
Of ik dus wel of niet bij een beroepsvereniging aangesloten ben: dat maakt dus bijna niet meer uit wat de vergoeding betreft.
Goed...
Tot zover deze uiteenzetting, het wordt anders wat langdradig vrees is (als dat niet al het geval is)...
Natuurlijk zijn er ook andere beroepsverenigingen en ik heb me afgevraagd of deze meer bij me passen of ik bij hen maar nee... overal zijn er richtlijnen, eisen, af te kopen pakketten met een flinke prijskaart die ik niet nodig heb (ik heb mijn administratie prima op orde). Daar zit ik gewoonweg niet op te wachten.
Ik wil gewoon mijn werk doen. Op bureaucratie zit ik niet te wachten... Helemaal ontkom ik daar niet aan,
want natuurlijk doe ik mijn uiterste best om aan de wettelijke verplichtingen (wkkgz) te blijven voldoen.
Mijn besluit
Dus... mijn besluit staat vast. Ik ga per 2023 verder als -onafhankelijk zelfstandig werkend helpend persoon! -
Uhhh... 'Energetisch (kinder)coach' bedoel ik ;)
Want nou ja, die naam van dat beestje voelt dan toch het meest passend... al vind ik dat nog ergens wel een lastige.
Arjan Lubach maakte een tijdje geleden de hele 'coachbranche' belachelijk en eerlijk is eerlijk; ik kon er ook om meelachen, want er is ook daadwerkelijk voor ALLES een coach tegenwoordig en iedereen kan zich zo noemen.
Maar ja, we leven nou eenmaal in de tijd dat er voor ALLES wel IETS is. Dat we tig smaken chips, limonade, popcorn, tomaten, pindakaas, etc. hebben. Waar vraag is, is aanbod en ergens is dat iets mooi ook! Al snap ik dat je soms door de bomen het bos niet meer ziet en dat betrouwbaarheid wel een serieuze kwestie is. Toch kun je ook volledig geschoolde zorgverleners treffen die de plank misslaan en minder geschoolde die een schot in de roos zijn.
Het is en blijft mensenwerk.
Nogmaals: het allerbelangrijkste is m.i. dat er een 'klik' is, een professionele vertrouwensband en een gevoel van co-creatie.
Daarnaast dat er vooral helderheid is over wat de rol van de coach kan zijn (en wat niet).
Tot slot
Voor mijn cliënten verandert er niet zozeer veel; zij kunnen de nota's per 2023 niet meer ter declaratie indienen (maar die werden waarschijnlijk helaas toch al afgewezen op een enkele na) en verder zal de opmaak van het papierwerk er dus hier en daar wat anders uit gaan zien.
Voor mij verandert er gevoelsmatig wel iets. Ik vind het ergens nog spannend (ben iemand die geneigd is tot houvast en schijnzekerheid).
Maar het voelt vooral ook als een bevrijding en stap naar nog meer authenticiteit en resonerende energie!
Door: Silvana Trivieri
Reactie schrijven