Mijn kind voelt en ziet 'dingen'

 

'Ik kan niet slapen, want er is iets in m'n kamer', 'Als de juf me lang aankijkt, krijg ik zo'n raar gevoel in m'n buik', 'Die persoon vind ik heel eng'... Hoor je jouw kind regelmatig dingen zeggen waarvan je niet helemaal kunt plaatsen waar het vandaan komt? Of heb je er wel ideeën over, maar weet je niet zo goed wat je ermee aan moet?

Kinderen hebben een rijke fantasie en gaan door allerlei fases van ontwikkeling. Dat wil niet zeggen dat je daar dergelijke signalen altijd mee 'weg kunt wuiven'. Als een kind belemmerd lijkt te worden door bepaalde gewaarwordingen, is het belangrijk om na te gaan waar zoiets vandaan komt en wat er speelt. Gaat het inderdaad om een fase of gaat het om een bepaalde mate van sensitiviteit?

 

Bijzonder kind?

Ze worden in alle soorten gezinnen geboren; kinderen met een bepaalde hoge mate van sensitiviteit. En afhankelijk van het soort gezin waarin ze geboren worden, krijgen ze een bepaalde 'naam' voor hun eigenschap. 'Een gevoelsmensje, een nieuwetijdskind, een bijzonder begaafde; of een zonderling persoon. Vaak zijn de meer sensitieve kinderen dan ook 'huilbaby's', emotionele- of voor de omgeving 'gecompliceerde' kinderen. 

Kinderen (met name jonge kinderen) staan nog onbevangen in de wereld. Wat ze voelen uiten ze, al hebben ze nog niet altijd het vermogen om er in onze ogen de 'juiste of passende uiting' aan te geven. We begrijpen ze dan niet helemaal of denken niet goed te weten wat het is dat ze nodig hebben. Instinctief weet je als ouder echter veel meer dan je kunt uitleggen. Daarom handel je vaak al (onbewust) op zo'n manier dat je ergens toch wel tegemoet komt aan de behoefte van je kind. 

Maar er zijn ook zaken die je als ouder soms te boven gaan. Zij het omdat je bepaalde aspecten zelf hebt leren onderdrukken, zij het omdat je het niet herkent of zij het, omdat het je misschien wel afschrikt.

 

'Gewoon' een fase

Er zijn fases in de ontwikkeling van een kind waarin angst en fantasie een grote rol spelen. Deze fases doen zich voornamelijk voor in de leeftijd van 3 t/m 6 jaar. In deze fases kunnen kinderen misschien wat slechter slapen, meer piekeren, 'onzichtbare vriendjes' creëren of een bepaalde betekenis aan iets koppelen dat daar naar ons idee los van staat. Kinderen in deze leeftijdscategorie kunnen de fantasie dan ook nog niet helemaal van de werkelijkheid scheiden en oorzaak/gevolg ook niet helemaal doorzien. Het is dus niet nodig om je als ouder direct ongerust te maken als je kind bepaalde waarnemingen zegt te hebben, die je niet kunt plaatsen. Als je meerdere kinderen hebt, zie je deze fases mogelijk ook steeds terug en als je aan je eigen kinderjaren denkt, komen er vaak ook dergelijke herinneringen naar boven. 

Deze perioden zijn misschien niet altijd even makkelijk en vragen ook om de nodige geduld en inlevingsvermogen. Maar als het niet gaat om een fase of periode, maar iets dat constant veel impact heeft op een kind, dan vraagt het mogelijk wel om een andere benadering.

 

Meer dan een fase

Over hoogsensitiviteit wordt steeds meer geschreven, maar de meer dan gemiddeld sensitieve persoon is geen nieuw begrip. Dat er mensen zijn die van nature meer -niet tastbare- informatie waarnemen, is van alle tijden. Dat het zo langzaamaan steeds meer uit de taboesfeer komt, is daarbij een reden waarom er nu zoveel meer aandacht voor is.

Een kind dat bijvoorbeeld kleuren (aura's) om mensen waarneemt, wordt wat dat betreft eerder serieus genomen dan een generatie terug. Als zo'n kind verder niemand 'tot last' is met deze waarnemingen, dan zal zo'n kind niet gauw tegen worden gewerkt, hooguit niet helemaal serieus worden genomen. Maar kinderen die moeilijk gedrag vertonen, omdat ze zich geen weg weten met de energieën die ze oppikken, krijgen lang niet altijd de begeleiding waar ze voldoende mee kunnen.

Het trieste daarvan is dat deze kinderen hun mogelijke gave dan als een zwakte gaan zien en zichzelf niet volledig kunnen accepteren en ontplooien.

Deze kinderen zijn gebaat bij een vorm van begeleiding waarbij ze voornamelijk het volgende leren:

• Bij wie hoort dat wat ik waarneem?
• Wat kan en wil ik met wat ik waarneem?
• Waarom raak ik er soms zo door van slag?
• Wat kan ik doen als ik er zo door van slag raak?
• Welke invloed kan ik er zelf op uitoefenen?

Je kunt kinderen heel goed uitleggen dat iedereen met bepaalde gaven (talenten) wordt geboren. De een heeft gevoel voor sport, de ander voor muziek en een ander heeft gevoel voor zaken die niet iedereen waarneemt. Dat laatste kan voor anderen soms moeilijker te begrijpen zijn, omdat mensen nu vooral nog gewend zijn te praten over zaken die iedereen kan zien en horen. Maar iets dat niet iedereen kan zien en horen, kan evengoed wel bestaan. 

 

Uiteraard is het heel belangrijk om verontrustende signalen wel serieus te nemen. Helaas kunnen bepaalde waarnemingen ook wel degelijk op een psychische stoornis wijzen. Hier kan alleen een bevoegd arts uitsluitsel over geven. 

 

In 'monsters' geloven?

Je kunt je natuurlijk ook afvragen of je een kind onbedoeld 'leert' dat alle mogelijke hersenspinsels 'echt' zijn. Dus dat 'monsters en spoken' bestaan. Onder het mom van 'wat jij voelt is misschien wel echt'.

Maar zo zwart/wit is het niet. Voorop staat dat voor het kind dat bang is voor 'monster', die monsters hoe dan ook 'echt' zijn. Ongeacht of die monsters een spinsels zijn van de fantasie, of het gevolg zijn van het waarnemen van een bepaalde 'energie'. Simpelweg zeggen dat 'iets niet bestaat', is sowieso niet de meest wenselijke aanpak. De angst is per slot van rekening toch echt, en daar gaat het uiteindelijk om. Een kind dat 'monsters' waarneemt, is op zoek naar manieren om die 'monsters' de baas te worden. Als dat kind het nodig heeft om te horen 'monsters bestaan niet', dan zal het daar ook om vragen: 'mama, monsters bestaan toch niet hè?' Ja, uiteraard kun je dan bevestigen 'nee, die bestaan inderdaad niet'. 

Maar het is wel anders als een kind blijft volhouden dat er monsters onder het bed leven. Je kunt dan iedere avond blijven herhalen dat ze er echt niet zijn, maar de angst gaat daar meestal niet mee weg.

In dat geval help je een kind door samen te onderzoeken wat 'de monsters' er doen, waarom ze er zijn, wat ze nodig hebben en wat het kind nodig heeft om er geen last meer van te hebben. En ja, dan kan het zomaar zijn dat die 'monsters' verdwijnen óf dat ze in iets veranderen dat het kind geen angst meer aanjaagt.

 

Entiteiten

Wat als je vermoedt dat je kind meer waarneemt en mogelijk energieën oppikt die een ongezonde/belemmerende uitwerking hebben? Misschien heb je er dan wel eens van gehoord of over gelezen: zogeheten 'entiteiten'. Energieën die zijn blijven hangen op bepaalde plekken en met name voor hoogsensitieve personen sterk waarneembaar zijn (visueel, auditief of puur gevoelsmatig).

Dit kunnen energieën van overleden personen zijn, maar ook energieën van gebeurtenissen. Het kunnen prettige, lichte energieën zijn, maar ook zware en drukkende energieën.

Om 'zware entiteiten' van een plek te verwijderen, bestaan er verschillende mogelijkheden en zijn er desgewenst verschillende deskundigen in te schakelen. Maar als we ervan uitgaan dat een kind met een bepaalde mate van sensitiviteit, altijd weer opnieuw met deze 'confrontatie' te maken kan krijgen; gun je deze vooral de nodige weerbaarheid en de 'tools' om hier goed mee om te kunnen gaan.

 

Je kunt je afvragen of je kinderen wel met deze materie moet 'belasten'.

Ik pleit ervoor om zo dicht mogelijk bij hun eigen belevingswereld te blijven en ze zelf betekenis te helpen geven aan hun waarnemingen en vervolgens samen uit te zoeken wat er nodig is om belemmeringen op te heffen.

Dat kan per kind dus sterk verschillen en is ook leeftijdsafhankelijk. Maar ook hier kun je spelenderwijs heel veel bewerkstelligen. Samen een plan maken, samen uitzoeken wat werkt en betekenisvolle rituelen uitvoeren, de krachtige woorden en symbolen van het kind zelf voorop stellen en steeds terug laten komen als leidraad. Door een kind te betrekken bij de oplossing van diens probleem, leg je echt niet per definitie de zwaarte van de verantwoordelijkheid bij het kind; maar vergroot je vooral het besef van de eigen kracht en competentie. Kinderen groeien enorm in zelfvertrouwen, als hun eigen briljante plan (met de juiste ondersteuning) ze helpt te bevrijden van hun angsten.

 

Door: Silvana Trivieri

www.lievemaan.nl 

Mocht je op zoek zijn naar ondersteuning voor jouw kind op dit gebied, neem vrijblijvend contact op om af te stemmen wat ik eventueel kan betekenen.